Joker ή η βία δια πάσα νόσο και πάσα βασκανία

Μια τεχνικά άρτια κινηματογραφική ταινία. Αλλά … μπορείτε και να την χάσετε. Το σενάριο συμπυκνώνει την κοινωνική οπτική, την πολιτική εμπειρία και το πολιτικό σχέδιο της εξεγερσιακής, σκέτα αντί-, αριστεράς και της τυφλής αναρχίας.

Η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί παρά να καταλήξει, αν δεν είναι ήδη, σε παρακμή. Δεν υπάρχει φως από πουθενά. Μια κοινωνία που σέπεται. Ξεχειλίζει από βία. Οι ελίτ αδυνατούν να ενσωματώσουν τη πλειοψηφία των κυριαρχούμενων στρωμάτων. Τα ωθούν συνειδητά στο περιθώριο. Από απληστία.

Η αυθόρμητη καταστρεπτική εξέγερση είναι η μόνη διέξοδος για τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Θα βρει το σύμβολό της. Έναν ψυχασθενή. Και τι μ’ αυτό; Θα βρει την πρωτοπορία της. Θα γεννήσει τρομοκρατικές ομάδες. Τι πιο φυσιολογικό; Ό,τι συνέβει στο ιστορικό παρελθόν, τις έξι τελευταίες δεκαετίες, θα επαναληφθεί εν τάχει στην ταινία. Για να το εμπεδώσουμε οι μεγαλύτεροι, για να το γνωρίσουν οι νεώτεροι.

Πώς αλλιώς μπορούν οι καταπιεσμένοι ν’ απαντήσουν στη βία των εκμεταλλευτών τους αν όχι με τυφλή βία; (Λογικό κι αναμενόμενο για όσους δεν μπορούν να δουν πέρα απ’ τη μύτη τους.)

Πόσο πιθανό είναι το σύνολο της μεσαίας και της μικροαστικής τάξης νάναι ντάλε κουάλε με την ελίτ; Κι ακόμα χειρότερα απ’ αυτή. Οι πράξεις βίας των μεσοαστών της ταινίας είναι ασύγκριτα πιο έντονες σε σχέση μ’ αυτές των μελών της ελίτ. Πρόκειται για βία για τη βία. Εκτόνωση. Για να νοιώσουν πως είναι ζωντανοί, οι αναίσθητοι μικροαστοί.

Καημένη νεολαία. Κι αν θελήσεις ν’ αντιδράσεις, το Holygood θα σου δείξει τον τρόπο, το μοναδικό τρόπο. Τυφλά, αυθόρμητα. Σπάσε, κάψε. Μόνο μην αναζητήσεις μια αποτελεσματική αντίδραση. Πόσες φορές πρέπει να σου πουν πως τέτοια δεν υπάρχει;